About

Met de persoonlijke analyses en vertalingen van onderzoeken en artikelen, die ik op deze site publiceer, hoop ik een bescheiden bijdrage te leveren aan het begrijpen en beperken van de schade die het Covid-19 virus -en onze reactie erop- heeft veroorzaakt.

Deze site is afhankelijk van 1 persoon. Er zijn geen externe bronnen van financiering. Mijn conflicterende belang is nieuwsgierigheid en verontrusting. Verontrusting over de invloed van de politiek op de vrijheid in de wetenschap en journalistiek. En verontrusting over de existentiële risico’s die genegeerd worden (Nucleair conflict, AI, GOF, klimaat). Terwijl tegelijkertijd risico’s die groot maar beperkt zijn (Covid19) overdreven worden.

Voorafgaand aan de recente pandemie vroeg ik me (in 1996) af welke kansen en gevaren de nieuwe DNA modificatie technologieën voor de mensheid zouden kunnen opleveren. 

Omdat ik dat deed in hoedanigheid van architect, die een programma zocht voor een afstudeer project, was het me ten eerste duidelijk dat ik geen antwoorden kon formuleren op die vragen, maar dat ik wel de noodzaak inzag van het voeren van het publieke debat over deze onderwerpen en de voorlichting ervan.

Ik ontwierp daarom een gebouw voor o.a. het huisvesten van dat debat en het voorlichten van het publiek.

Inmiddels zitten we in een pandemie en is gebleken dat de behoefte aan een dergelijke plek node wordt gemist. Deze website is een hulpmiddel bij dat debat. O.a. journalisten kunnen hier essentiële informatie vinden, alle bronnen zijn vermeld.

De vraag is of het voeren van een democratisch debat in deze tijd, op basis van inhoudelijke argumenten, onder druk van sociale media en de ‘rally around the flag’, nog wel tot de mogelijkheden van consensusvorming behoord. In Nederland is dat nog wel enigszins mogelijk, als staat dit onder druk van vervormde beeldvorming in diverse media. Internationaal ligt dat vaak iets anders. Met name in het land van oorsprong: China.

De verenigde naties bestaat als orgaan maar in beperkte mate uit landen die democratisch worden geregeerd. En wanneer het gaat over onderwerpen die zich afspelen op mondiale schaal, zoals pandemieën met draconisch hoge sterfte die voortbestaan van de mensheid bedreigd, nucleaire oorlogen en andere existentiële risico’s is democratie secundair aan succesvolle preventie van dergelijke catastrofes. 

Maar proportionaliteit is hier wel een sleutelbegrip. De ernst van de huidige pandemie mag geen reden zijn om democratische grondrechten te ontzeggen of wetenschappelijke transparantie te verhinderen. We zien dat dit bijvoorbeeld in China, bij het onderzoek naar de bron van het virus helaas wel gebeurd is. 

Het is gemakkelijk om te verwachten dat van mijn inspanning in de toekomst niets wordt geleerd. Maar dat gaat voorbij aan de lessen die getrokken kunnen worden uit het boek ‘Factfullness’ van Hans Rosling (p. 202) en de lessen die in het verleden reeds getrokken zijn uit de onderzoeken die de wetenschap heeft verricht.

“Get a toolbox not a hammer.”

“Paying too much attention to the individual visible victim rather than to the numbers can lead us to spend all our resources on a fraction of the problem, and therefore save many fewer lives. This principle applies anywhere we are prioritizing scarce resources.”

Hans Rosling

THE SIZE INSTINCT

P. 127, FACTFULNESS

Dat principe werkt ook zo voor de schaarse informatie (of genegeerde onderwerpen: ‘de olifant in de kamer’).

Het probleem dat ‘De pers’ of ‘Nieuws’ of ‘Geschiedenis’ de werkelijkheid niet goed weergeven is veelvuldig beschreven, niet alleen door Rosling. Ik las het gisteren bij Kundera in ‘De Grap’ op blz. 23,…’ze zeiden dat de pers loog, …. en eergisteren bij Gandhi: ‘History, then, is a record of an interruption of the cause of nature. Soul-force, being natural, is not noted in history.’…in H5, ‘Satyagraha, or passive resistance’ en in 2018 bij N.N.Taleb: ‘In die zin is de mentale probabilistische kaart in ons hoofd zo sterk afgesteld op het sensationele dat we beter geïnformeerd zouden zijn als we niet meer naar het nieuws keken.’ (Misleid door het toeval).

Vandaag de dag is het ‘media bad’ voor mensen die veel -en kritiekloos- naar het nieuws kijken, geen gezonde bezigheid. In een oorlog is de waarheid het eerste slachtoffer. Als je de strijd tegen een virus in termen van oorlogsvoering presenteert, impliceert dat tegelijkertijd dat je niet alleen bereid was de waarheid te offeren maar dit ook al hebt gedaan.
Een infodemie, zoals de WHO het noemt, is onderwerp maar ook onlosmakelijk onderdeel van haar beleid. Een beleid dat ontworpen is om in stand gehouden te worden.
Zoals de aanklacht in ‘Het proces’ van Kafka nooit bedoeld is om te leiden tot veroordeling* is het beleid van de WHO er sinds het loslaten van de oude definitie van pandemie (waarin het percentage overledenen van het aantal besmettingen bepalend was) op gericht om naar eigen inzicht te bepalen of er van een ‘pandemie’ sprake is en of iets reden tot zorg geeft en hoe lang dat duurt.

De combinatie van willekeurige maatregelen en de demonisering van ‘medisch-experiment weigeraars’ heeft er toe geleid dat we nu in de Kafkaëske situatie zijn beland waarin mensen Covid19 willen doormaken, om maar niet de nadelen van de maatregelen te hoeven ondergaan. Dat geeft aan dat ernst van de ziekte voor heel veel mensen niet in verhouding staat tot de ernst van de maatregelen.


Ik voelde en voel nog steeds een sterke behoefte om de hysterie in de media te voorzien van heldere analyse van een kritische burger. Het CTB is een weg die we niet in moeten slaan.

Ik krijg meer en meer de indruk, op basis van webstatistiek, en het aantal ondertekenaars van deze petitie dat deze website en de kritische beschouwing van o.a. het Coronabeleid en het Corona Toegangs Bewijs, voorziet in een behoefte die ik verwachte.
Meer dan de helft van de groeiende groep bezoekers van deze website keert er terug. Dat is buitengewoon hoog en sterkt mij in de overtuiging dat mijn verwachting klopt.
*

Uit Kafka, Het proces.